Middenin mijn burn-out zag ik het niet, de signalen om op tijd te stoppen. Na mijn burn-out had ik graag een stoplicht gewild. Ik heb vaak verzucht: “had ik maar een stoplicht”. Iets wat mij zou waarschuwen dat ik over mijn grenzen dreig te gaan. Ik merkte het zelf niet. Echt niet. Dat klinkt wellicht gek als jij iemand bent die heel goed weet waar je grenzen liggen, die dat prima aanvoelt, die geleerd heeft “nee” te zeggen. Maar zo iemand was ik dus niet. Ik ging gewoon door. Omdat ik dat altijd had gedaan, omdat dat de enige manier was die ik kende, omdat ik geen idee had dát het anders kon, laat staan hóe het anders kon.
En toen nam mijn lijf het dus over. Ruim vijf jaar geleden trapte mijn lijf hard op de rem. Ik kon niets meer, niet eens meer lezen, ik was opgebrand.
In de afgelopen vijf jaar heb ik veel geleerd. Over ons stresssysteem, over stress in het algemeen, over mijn onbewuste patronen, over mezelf. Tijdens dat leerproces, en heel eerlijk gezegd nog steeds weleens, had ik behoefte aan een stoplicht. Bij groen licht ga ik lekker, is er niets aan de hand en kan ik doorgaan. Bij oranje moet ik even opletten. Misschien wat afspraken afzeggen, extra intunen bij mezelf, zorgen voor extra vitamines, ontspanning, een uurtje lezen, een lange wandeling midden op de dag, iets om weer naar groen te komen.
Bij rood licht.. tja dan ben ik gevaarlijk dicht bij ziek worden, dat wil ik echt voorkomen. Dus groen en soms oranje, daar wil ik naar streven. Maar dan moet je het wel voelen, die grenzen. Zolang je dat nog niet kunt, nog niet geleerd hebt, zou zo’n stoplicht speciaal voor jou heel handig zijn. Het zou je helpen voorkomen om ziek te worden. Bewust rood negeer je niet. Dat doe je toch ook niet in het verkeer? Dan stop je echt wel, want je weet wat de gevolgen kunnen zijn.
Het bizarre is dat ik vaak merk dat wanneer je burn-out raakt je dat zelf ervaart als slag bij heldere hemel, maar dat je omgeving reageert met “Oh, dat verbaast me niet, ik zag het al wel een beetje aankomen..” Mensen! Echt?!
Rol even je stoel achteruit en staar voor je uit..neem even de tijd en vraag jezelf af: voor wie ga jij het stoplicht zijn?