10 oktober 2023 – Vandaag 7 jaar geleden viel ik uit met een burn-out. Nu ik dit typ schrik ik een beetje, het is nog maar 7 jaar geleden. En tegelijk is het al 7 jaar geleden, want jeetje wat is er sindsdien veel veranderd.
“Wanneer merkte je dat je burn-out was?” is een vraag die mij vaker is gesteld. Nou eh..niet. Ik ben naar huis gestuurd door de directeur van het bedrijf waar ik destijds werkte, en door mijn naaste collega.
Ik weet nog precies hoe het ging. Net zoals heel veel dagen daarvoor liepen er op de weg naar kantoor tranen over mijn wangen, ik zag het bij het verkeerslicht in mijn achteruitkijkspiegel. Ik huilde niet, maar toch had ik tranen. En net als andere dagen veegde ik ze weg, spoelde ik koud water over mijn polsen in het toilet en begon mijn werkdag. Ik opende mijn tas en een regen aan gele post-its vielen uit mijn notitieboek. Deze post-its had ik al langere tijd nodig, als geheugensteuntje voor alles. Mijn hoofd was vol, mijn geheugen een zeef. En toch ging ik door, zonder nadenken, ik had niet eens door dat het niet ging.
Nou ja, natuurlijk wel. Natuurlijk merkte ik dat ik niet meer op mijn geheugen kon vertrouwen, dat ik bekaf was, dat ik geprikkeld was, dat ik alles teveel vond, dat mijn handen trilden en dat ik soms heel veel at omdat ik suikers nodig had en op een ander moment een dag geen hap door mijn keel kon krijgen. Maar dat hoorde er allemaal bij, bij co-ouderschap, bij jonge kinderen, bij een drukke baan, bij veel reistijd. Ik praatte alles goed voor mezelf.
En toen vielen daar die post-its, alles wat ik moest onthouden (inclusief namen) dwarrelden op de grond. Ik raapte ze op, probeerde mijn laptop aan te krijgen (verdomde wachtwoorden kon ik ook allang niet meer onthouden en alles wat logisch is aan computersystemen was allang een doolhof voor mij).
Mijn naaste collega vroeg mij mee te lopen naar een kamertje, ze wilde iets bespreken.
“Miranda, dit gaat niet meer, of jij gaat naar de directeur om aan te geven dat het niet meer gaat of ik doe het maar dit kan echt niet meer. Ik herken veel van jou van mijn eigen burn-out, pas nou op dat het bij jou niet zover komt.”
En toen wist ik het. Ik wist onmiddellijk dat ik verder heen was dan mijn naaste collega dacht. Ik voelde ineens aan alles dat ik aan het watertrappelen was en op het punt stond kopje onder te gaan.
Als een mak schaap liet ik mij naar beneden sturen, naar de directiekamer. Ik heb niet meer tegengesproken, ik kon geen verzet meer opbrengen.
Ik ben gaan zitten, bovenaan de trap.Voor mijn gevoel heb ik daar uren gezeten. Ik kon geen weerwoord verzinnen tegen mijn naaste collega maar probeerde mij nog aan een laatste strohalm vast te houden. Zolang ik niet naar beneden zou gaan, niet zou uitspreken dat het niet meer ging, zo lang ik bovenaan de trap zou blijven zitten had ik zelf nog regie..dacht ik…
Ik opende de deur van de kamer van de directeur (en mijn leidinggevende destijds), hij keek mij aan en wist in één oogopslag genoeg. “Miranda, jij gaat naar huis en als jij thuis bent bel jij de huisarts.” “Mij laat je weten wanneer je bij de huisarts terecht kan”.
Een dag later zat ik bij de huisarts. “Wat kan ik voor je doen?”, vroeg ze. Ik keek haar aan en kon alleen maar huilen, mijn keel voelde dichtgeknepen, er kwam geen woord uit. Dikke tranen.
Ik weet nog goed dat de huisarts zei “je blijft 6 weken thuis en daarna wil ik je opnieuw zien”.
Blinde paniek. Echt blinde paniek. 6 weken thuis?! Hoe dan? Ik moest werken..ik had een team aan te sturen..lopende projecten…, ik moest geld verdienen.., ik moest voor mijn inkomen zorgen..,want pas gescheiden.., kleine kinderen…, zelfstandig zijn..bla bla bla.
De huisarts keek mij aan met een blik die mij heel klein maakte maar waarschijnlijk precies was wat ik nodig had. Ze zei “hoe ben jij nu in staat te werken?”
BOEM. In 1x terug in realiteit. Ik kon niet eens meer stoppen met huilen, ik wist de weg niet meer in mijn vertrouwde supermarkt, ik ontliep al langere tijd vriendinnen (bang dat ze dwars door mij heen zouden prikken), ik voelde me ziek en slecht. Ik zou werkelijk niet weten hoe ik mij zoveel zou moeten oppeppen om nog een dag te werken maar toch, ik moest! Moest van mezelf. Maar nu moest ik erkennen dat het niet meer ging. Echt niet meer ging.
En toen wist ik dat ik burn-out was.
En nog, in de dagen en weken erna heb ik mij verzet. Ik wilde dit niet, ik wilde doorgaan zoals ik altijd had gedaan. Ik wilde niet stilstaan. Ik wilde niet voelen. Het voelde als falen.
Had ik toen maar geweten wat ik nu weet. Had ik mij toen maar kunnen overgeven aan de situatie. Had ik toen maar direct hulp gezocht. Maar nee, ik ging vechten, ik ging in verzet, tegen mezelf. En dus werden de klachten erger. En dus duurde het herstel langer.
Ik ben werkelijk in alle valkuilen gestapt. Doe niet hetzelfde.